A fish called ... Ignaas

Laurent Ciman tekende een contract bij een Canadese voetbalclub. Hij doet het voor zijn dochtertje, die zwaar autistisch is. Volgens Ciman begeleiden ze mensen met autisme in Canada op een àndere, intensieve manier. Of die behandeling zoveel beter is dan de manier waarop we in België omgaan met mensen met autisme, daar is Sarah Schelstraete van de Vlaamse Vereniging voor Autisme niet van overtuigd. In Canada proberen ze immers de persoon met autisme zoveel mogelijk te 'normaliseren', te zorgen dat hij/zij zich perfect kan aanpassen aan onze maatschappij. Terwijl we hier in België 'de autist' meer in zijn waarde laten, volgens Schelstraete. In welke mate moet iedereen aan dezelfde norm beantwoorden? Hoe kijken we naar menselijk gedrag, wat noemen we normaal? Wanneer maken we van een 'afwijking' van de norm een probleem? Vragen voor ethicus en medisch filosoof Ignaas Devisch. Om te herbeluisteren, klik hier

Today the expression ‘ivory tower’ has a merely negative meaning and more than once, philosophers have been told to live into their ivory tower, withdrawn from real life. As a response philosophy should be relieved from its metaphysical history and focus on the acknowledgement of skills or tools for democratic adultery. Philosophy then is a practice of discovering the diversity and relativity of things in life. Even in philosophy itself there is the tendency to throw the ‘whole lot’ overboard and no longer spend energy on the ‘pain of being’. This essay circles around this tendency. Can the desire for wisdom or truth indeed be reduced to the art of living, and are a number of questions that have indeed kindled philosophy definitively closed? Have we closed the books on the problem of truth, and is the philosophy that is still occupied with it indeed an ivory-tower affair? Against the overtly hung for transparency of thought, we analyze the ambivalent biblical background of the us

Terreur en moderniteit. Pre-modern Terreur maakt een integraal onderdeel uit van de moderniteit. De gedachte dat men de wereld door middel van revolutionair geweld en bomaanslagen van uitzicht kan doen veranderen, is een uiterst westers én modern idee. De Brigate Rosso, de Rote Armee Fraktion, de CCC in eigen land, het zijn allen recente voorbeelden daarvan. Vandaag is het niet anders. Indien de radicale islamieten van Al-Qaida, Hezbollah of Hamas geweld en revolutie prediken, dan sluiten zij bijzonder goed aan bij deze westerse traditie. Een aanzienlijk onderdeel van die traditie is getekend door een (zelf-)destructief elan om de bestaande orde omver te werpen en grondig te herstructureren, en dit op basis van al dan niet doordachte, al dan niet humane ideeën. De stelling dat diezelfde islamieten zonder meer pleiten voor een pre-moderne samenleving, is daarom naast de kwestie. Niet alleen maken zij gebruik van de meest geavanceerde economische en technologische middelen die de wes

Afgelopen weekend kwam er in De Standaard een (online) herpublicatie van mijn essay over 'Terreur en moderniteit' uit 2006, na de Cartoonhetze. Het essay verscheen toen op een dubbele pagina in DS, en blijkt helaas nog actueel te zijn. Voor de link, klik hier :  Na de publicatie van dat stuk heb ik toen enkele weken ernstige bedreigingen ontvangen via mails edm. Beangstigend als je de feiten daarna onder ogen ziet.  Ik heb er nu een nieuw kort stukje bijgeschreven, ter verheldering. Hopelijk een bescheiden bijdrage aan het debat, en hopelijk zonder bedreigingen deze keer. Hieronder dus de tekst van het nieuwe essay (DS, 17/01/15) Van een ‘zij’ naar een ‘wij’ Vorige week verwees minister Geens in Terzake (07/01/15) naar de ‘communistische’ terreurdaden die enkele decennia terug in heel wat Europese landen voor paniek zorgden. Daarmee wou hij duidelijk maken dat niet alleen religie geweld met zich mee kan brengen, maar dat andere ideologieën daar evenzeer t

Klik hier voor de online versie:   Een nieuwe casus: Elias (15) uit Deurne lijdt aan de zeldzame ziekte HUS en alleen een bijzonder duur geneesmiddel (Soliris) kan hem redden (DM 14/1). Het Riziv betaalt (voorlopig) het medicijn niet terug en ondertussen onderhandelt de overheid de met producent om de prijs te laten zakken. En jawel, de vorige casus (2013, Viktor) was behoorlijk analoog, zij het dat de ouders nu zelf het initiatief hebben genomen om dit naar buiten te brengen, terwijl bij Viktor de producent aan ‘creatief ondernemerschap’ had gedaan.  Viktor en Elias zijn niet de eerste met een zeldzame ziekte, die we via de media mogen leren kennen. En zeker niet de laatste. Wat de weesziektes betreft: er zijn er nog heel wat die we niet vandaag kunnen bestrijden, maar als alles met deze rotvaart blijven evolueren, mogen we de komende jaren veel positief nieuws verwachten.  Maar de vooruitgang brengt ook vragen mee. Die naar betaalbaarheid bijvoorbeeld zal alleen maar scherpe

Zie hier voor de link naar DS, de tekst kun je hieronder lezen Bon, er is dus een herroeping van een beslissing over een vraag die er pas gekomen is nadat niet alle gepaste zorg werd geboden. Aangezien een verzoek tot euthanasie als ‘uitweg’ op een falend zorgbeleid een pervertering is van de wet op euthanasie, zou ik vandaag gelukkig moeten zijn: dit morbide spektakel is in laatste instantie afgeblazen. Nochtans ben ik helemaal niet gerustgesteld, laat staan opgelucht. Meer zelfs, pas nu maak ik me echt zorgen want blijkbaar zijn er dan toch maatregelen mogelijk – onder druk van ‘slechte media’, ook in het buitenland? Is dat geen nalatigheid in het kwadraat? Eerst blijkt het niet te kunnen omdat men politiek niet wil; daarna blijkt het wel te kunnen, omdat de publieke opinie het wil. En wat wil Frank Van den Bleeken ondertussen? Voor Frank Van den Bleeken bestond en bestaat er palliatieve behandeling over de grens én het is goedkoper, maar er was geen politieke wil om dit in te s